yüzümden düstü sevgili

[boewulfs]

Bir izlenim arasında takılıp düştü bu gördüğüm sonbahar…

Aramızdaki uzaklığın yüzölçümünü aklı sıra hesaplamak uğruna düşmüştü yola
bu üstümden atamadığım aşk...
Öyle bir an...
Ve öylesine çekiliyor ki ruhum hücrelerimden kimi zaman
ıssızlıklara yürüyüşüme bu belki de neden
siluetin karbon kâğıdından dekupe edilmiş gibi,
yüzde yüz bana benzeyen
içine baktığım her kör noktada bir sen.

öylesine çoğaltmıştım ki seni...
En dar kaldırımlardan bile yakalayabilirdim avuç içi çizgilerini…
Uğruna ağladığım sen, terk etmenin başrolünü üstlenen…
Şimdi saçlarım yanıyor
giden yine “sen” oluyor
lakin gitmenin verdiği gurur, ta ki ben susana kadar yüzünde uzuyor...

Bir köşeydik biz seninle…
İkinci el duyumsamalardan yakınırdık
sandığımız her şey uzak şimdi; bilinene
bir içgüdü kurumsallığında benziyorsun kendine.

olayın tanımlamaları ve görüntüleri çeşitleniyor
ve kuruyorum...
Farklı bir gidişle doruk noktası bu diyorum
bir şizofrenin iç çekişinde sözlerimi kırıp uykumda kaçabileceğim delikler döşüyorum…
Bir camı parçalamak bu sevgili
kırıklardan bir çember yapıp boynuma dolamaksa; şah damarımı adrenalinin merkezi kılıyor…

azalan bir günün artan bir aşka karşı avuntusu..
Ve zaman beni sınıyor…


Yokluğunu anlattılar bana sonra!
Ardından da gidişini…
Artakalanın sensizlik bile olmadığı kaçışını.

sen gitmeliydin sevgili bana bakarak
bir son bakışı kaldı dedirtmeliydin
ve söylüyorlar: son bir kez bile öpemeyişimi seni
“dünyanın en güzel yerini”…

seni düşle gerçek arasına kilitledim sevgili..
Yoksun
yüzümden düştün sevgili…

Bir uyku kalabalığı yüzümden düşüyor şimdi
yer paramparça
gök deliniyor baharsız alnımda
ruhum gümüşümsü bir iplikle bedenime bağlı kalıyor
ne kadar düşünsem o kadar uzuyorsun…
Ne zaman biri “sen” dese sızıntı başlıyor aklımdan
dizlerimi bir kuruntu kaplıyor yine o aynı bilmece…

O şüphe yok artık gözlerimde
imgelerimde kurguladığım yüzün yok…
İçimin soğuk odaları var şimdi
içinde de “sen” yok…