YÖNETİCİNİZ ALİ GENÇTÜRK'TEN MEHMET AKİF ERSOY'A MEKTUP

[_:-YONETiCi-:_]

M.AKİF’E MEKTUP
Yıl 1873. İstanbul’da, Fatih’in Sarı güzel semtinin Nasuh mahallesindeki 12 numaralı evde sade ve orta halli ama bir inanç ikliminin bütün olgunluğu ve güzelliği ile yaşandığı bir ailenin yıllar sonra Türkiye’ye mal olacak, ahlaklı bir bireyi olarak dünyaya geldin. Ama ne yazık ki ölümünden sonra büyük bir yangınla harap olan bu semtin ortasından bugün Vatan Caddesi geçmektedir. Ne yazık ki diyorum. Çünkü tarihteki bir çok önemli şahsın olduğu gibi senin de doğduğun evin müze halini ziyaret ederek bundan haz duymayı çok isterdim.
Farkındayım. Bu yazım belki sana yazdığım bir mektuba değil de daha çok bir biyografiye benzeyecek. Ama elimden bir şey gelmez. Senin gibi bir edebi şahsiyete mektup yazmaya benim kalemimin gücü yetmez. Ama ben imrenilecek şahsiyetinize Türk gençliği olarak duyduğumuz şükran borcuna tercüman olmak amacıyla yazıma devam edeceğim
Eğitimine başladığında daha dört yaşındaydın. Yaşıtların evde masal dinlerken, sen Fatih Muvakkithanesi’nin yanındaki İptidai mektepte eğitim görüyordun. Yine, yaşıtların kapalı çarşıdan gelen anne-babalarından oyuncak beklerken, sen altı yaşına girdin ve Emir Buharı Mektep-i İptidaisine gitmek için medresede hocalık yapan babanın gelmesini bekledin. Aynı anda hem Maarif Nezareti’ne bağlı olan bu okula giderken, hem de babandan Arapça dersleri alıyordun.
Eğitim hayatında gittiğin her okuldan birinciliklerle ayrıldın. Üstelik Sarı güzel’deki eviniz yanmıştı ve Baban Tahir Efendi vefat etmişti. Sen ibret alınacak, imrenilecek azminle çalışkan türk gençliğine hala örnek oluyorsun.
Sen, milletimizin kurtuluşunda çok büyük bir yere sahip oldun. Mayıs 1920’de memleketin bütün kaleleri zapt edilmişken kurtuluş hareketlerine katılmıştın. Düşman devletlerin ayaklandırdığı halkımızın bütün isyanlarının durdurulmasına katkıda bulundun. 19 Ekim 1920 tarihinde Kastamonu’daydın. Nasrullah Camii’nde verdiğin vaazda devletin düştüğü kötü durumu, Sevr Antlaşması’nı kabul etmenin Türk milletini esarete mahkum edeceğini anlattığında halk o kadar etkilendi ki, büyük bir şevk ile Milli Mücadeleye katıldılar. Savaş bitmişti. Artık Türk milleti esaretten kurtulmuştu. Ama yetmezdi. Bu milletin hürriyetini belirtecek bir sembole, marşa ihtiyacı vardı. Mecliste açılan yarışmaya katılan onlarca şiirin hiçbiri beğenilmedi. Bu sıralarda sana bir mektup geldi. Hamdullah Suphi’dendi. Senin bir şiir yazmanı istiyordu. Doğrusunu söylemek gerekirse o dönemde İstiklal Marşımızı yazacak tek değilse de en ideal insandın. Bunu sadece dönemin en iyi şairlerinden biri olduğun için söylemiyorum. Şiiri toplum için ve bir dava adına yazan, ama şiiri şiir yapan özelliklerden kaçınmayan, Türkçenin bütün imkanlarını ustalıkla kullanan, çağının tanığı ve vicdanı olan bir şairden daha iyi kim yazabilirdi ki böyle bir şiiri?
Tarihler 12 Mart 1921’i gösterdiğinde İstiklal Marşı, bütün milletvekillerinin oyları ile birinci seçildi ve Milli Marş olarak kabul edildi. Mecliste bir şölen havası vardı. Sana 500 lira para ödülü verilecekti. Bu, o dönem için çok değerli bir miktardı. Ama sen evinde neredeyse hiçbir eşya bulunmamasına rağmen, sedirde oturup günde iki öğün soğan ekmek yerken, bu ödülün tamamını orduya bağışladın. O anda az önce şölen havasının estiği meclis salonundakiler susmuş; kimisi ağlıyor, kimisi de sevinsem mi, ağlasam mı diye karar vermeye çalışıyordu.
Her zaman halkın diliyle konuştun. Açık yazdın. Çünkü bir halk adamıydın. Bulunduğun öğütlerle gelecek nesillere ışık tuttun.

Alınız, ilmini Garb’ın, alınız sanatını
Veriniz, hem de mesainize son sür-atini
Çünkü Kabil değil artık yaşamak bunlarsız;
Çünkü milliyeti yok sanatın, ilmin; yalnız,
İyi hatırda tutun ettiğim ihtarı demin.

“2. Safahat” ından seçtiğim bu mısraların çok iyi ifade ediyor ki hala gençliğe ışık tutuyor, yol gösteriyorsun.
Ben Türk gençliği adına senin gösterdiğin yoldan ilerleyeceğimize and içiyor ve seni bir kez daha rahmetle anıyorum.

[ömeraygün]

adam yazmıs be hll be admın